Przedmiot Management Fee
Management fee może obejmować wszelkiego rodzaju usług związane ze wspieraniem procesów zarządzania i bieżącą działalnością spółki. Wśród czynności, najczęściej objętych zakresem Management fee, wyróżnić należy taką aktywność jak: (i) wsparcie w zakresie czynności ogólnego zarządu, (ii) doradztwo w zakresie finansów i rachunkowości, (iii) doradztwo w zakresie ładu korporacyjnego oraz tzw. „dobrych praktyk”, (iv) wparcie w zakresie tworzenia łańcuchów wartości, (v) marketing oraz (vi) zarządzanie kosztami i tworzenie polityki cenowej.
Management Fee w świetle umów o unikaniu podwójnego opodatkowania
Management Fee uiszczane przez polskich rezydentów podatkowych w relacjach transgranicznych, wiąże się z problematyką podatku u źródła. W sytuacji bowiem, gdy płatności z tytułu Management fee dokonuje polski podatnik, to zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych („CitU”), podatek dochodowy z tytułu przychodów uzyskanych w Polsce przez nierezydentów ze świadczenia usług doradczych, ustala się w wysokości 20% przychodów, przy czym przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (vide: art. 21 ust. 2 CitU).
Powyższe oznacza, iż w przypadku gdy pomiędzy Polską, a państwem siedziby uzyskującego przychód kontrahenta zawarta została stosowna umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, to ustalając zakres obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu podatku u źródła, należy zastosować przepisy tej umowy, pod warunkiem jednak posiadania przez polskiego podatnika ważnego certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta (vide: art. 26 ust. 1 CitU).
W tym kontekście wskazać należy, iż w przypadku gdy nierezydentem uzyskującym przychody wypłacane przez polskiego podatnika tytułem usług doradczych będzie podmiot gospodarczy, to – w myśl Komentarza do Konwencji Modelowej OECD – na gruncie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, przychody te należy zaliczyć do źródła „zyski przedsiębiorstw”.
Pogląd powyższy znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz poglądach organów podatkowych. Za zaliczeniem osiągniętych w Polsce przychodów ze świadczenia przez nierezydentów usług doradczych do „zysków przedsiębiorstw”, opowiedział się m. in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (interpretacja indywidualna z dnia 27 września 2012 r., sygn.: IPPB5/423-551/12-2/AJ), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi (interpretacja indywidualna z dnia 8 listopada 2011 r., sygn. IPTPB3/423-170/11-6/IR), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (interpretacja indywidualna z dnia 20 grudnia 2016 r., sygn. akt: 3063-ILPB2.4510.148.2016.1.ŁM) oraz Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z dnia 30 listopada 2007 r., sygn. akt: II FSK 1446/06).
Należy jednak pamiętać, iż warunkiem wyłączenia Wynagrodzenia z opodatkowania w Polsce podatkiem u źródła, jest posiadanie przez polskiego podatnika certyfikatu rezydencji podatkowej zagranicznego kontrahenta, ważnego na dzień dokonania wypłaty.
Management fee, a ceny transferowe
Jak wskazane zostało na wstępie niniejszego artykułu, usługi typu Management Fee stanowią najczęściej usługi wewnątrzgrupowe, dlatego też – co do zasady – podlegać będą obowiązkowi dokumentacyjnemu w zakresie cen transferowych. Usługi te w większości przypadków będą mogły w mojej ocenie zostać zakwalifikowane do tzw. usług o niskiej wartości dodanej. Usługi tego typu, w myśl BEPS, stanowią jedną z tzw. „bezpiecznych przystani” (ang. Safe harbours”), czyli uproszczeń obowiązków dokumentacyjnych. W tym stanie rzeczy, strukturyzując politykę cen transferowych, warto - w pewnych przypadkach - kierować się wskazaniami BEPS i ustalić wynagrodzenie z tytułu Management Fee w oparciu o sumę bazy kosztowej oraz marży.
