1 lipca 2018 r. w życie weszła Konwencja wielostronna implementująca środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku (Multilateral Convention to Implement Tax Treaty Related Measures to Prevent Base Erosion and Profit Shifting) („MLC”). Jak wskazywałem w poprzednich artykułach poświęconych tej problematyce, MLC skutkuje automatyczną modyfikacją umów o unikaniu podwójnego opodatkowania („UPO”), zawartych pomiędzy państwami - sygnatariuszami MLC, poprzez wniesienie przez nich zastrzeżeń do MLC oraz w drodze jej ratyfikacji.
Warunkiem mocy wiążącej MLC względem obowiązków podatników uczestniczących w międzynarodowych strukturach kapitałowych jest nie tylko upływ dnia jej wejścia w życie ale także stosowna ratyfikacja przez państwa rezydencji podmiotów uczestniczących w takich strukturach. Co istotne, aby przepisy MLC mogły być stosowane z początkiem 2019 r. i od tego dnia uzupełniały postanowienia danej UPO, winny one zostać ratyfikowane przez państwa – strony danej UPO najpóźniej do 30 września 2018 r.
Z powyższego wynika zatem, iż od 1 stycznia 2019 r. polskie organy podatkowe nie będą mogły stosować MLC względem każdej międzynarodowej struktury lub transakcji z udziałem polskiego podatnika, a jedynie do struktury lub transakcji, w której stronami – obok polskiego podatnika – będą podmioty ulokowane w państwach, które dokonały ratyfikacji MLC do 30 września 2019 r. Zastosowanie MLC względem UPO zawartych z państwami, które nie dokonały ratyfikacji w powyższym terminie będzie zatem możliwe najwcześniej od początku 2020 r.
Wśród państw związanych MLC w drodze ratyfikacji, wyróżnić należy m. in.: Austrię, Francję, Wielką Brytanię i Słowację. Ratyfikacji przed 1 października 2018 r. uchybiły natomiast m. in.: Cypr, Malta, Luksemburg, Irlandia oraz Czechy.
